C jak CIĄŻA = CUD

 

Szkoda, że C nie jest pierwszą literą alfabetu, cud – od tego chciałabym zacząć.. Ale trzymając się porządku cud pojawia się teraz. Pora na literę: C!

O macierzyństwie pojęcia brak. O ciąży pojęcia brak, poza tym, że chce w niej być, bo jeśli w niej będę, urodzi się mały człowiek... Zaraz, zaraz ja w ciąży czy ona we mnie? To rozważanie tak głęboko filozoficzne jak to: co było pierwsze – jajko czy kura? 

Plany szybko się zmaterializowały. Jestem w ciąży. Tydzień 4. Skąd wiem? Bo wszystko wyliczyłam i od razu umówiłam się do mojego lekarza, na wszelki wypadek. Absolutnie ciąża wypadkiem nie była. Zaszłam w nią wręcz z premedytacją. 

Już na pierwszej wizycie miałam przy sobie zastrzyk z „X”, bo wiedziałam, że tylko dzięki niemu za 9 miesięcy wezmę na ręce moje dziecko...

W ciąży myślałam o ciąży, o gramach, zastrzykach, obwodach, terminach, badaniach, witaminach, diecie. Czytałam dużo, ale jakoś tak bezmyślnie, nie to, że się nie starałam, bo naprawdę próbowałam, ale nie wychodziło.

W ciąży mózg „puchnie” – zdecydowanie! O tym już pisałam. Dlatego wiedza teoretyczna, jaką chciałam zdobyć o karmieniu czy przewijaniu musiały poczekać.

Przewijanie „poczekało” do pierwszej kupki, którą zobaczyłam w szpitalu... i natychmiast spanikowałam. Poprosiłam  dziewczynę z łóżka obok, aby pomogła  mi „to” ogarnąć. Po pięciu takich ćwiczeniach byłam mistrzynią. 

A po powrocie do domu, o rany! Nosiłam akcesoria do przewijania z góry na dół. Dopiero po jakimś czasie wpadłam na pomysł, że zorganizuję dwa przewijaki – jeden tu, drugi tam... Później odkryłam, że przewijak nie jest mi potrzebny. A jeszcze później, że najlepsza jest miseczka z ciepłą wodą i właściwie mogę zrobić to wszędzie. Nocami nie wynosiłam już Lusi nigdzie. Spokojnie przewijałam ją w naszym łóżku. A spała w śpiworku, więc nawet się nie budziła. Także po jakimś czasie zostałam prawdziwą mistrzynią. Mistrzynią od przewijania, mistrzynią od szybkiej zmiany pieluszki, mistrzynią od zmiany pieluszki nie wybudzając córeczki, itp. Sporo medali mogłabym sobie przyznać.

 Pewnie zastanawiacie się gdzie tu cud? Nie zaprzeczam, że ciąża ciąży. Ale nigdy wcześniej, nie czułam takiej mocy. I kiedy uświadamiam sobie prostą sprawę, że nie było Jej, a teraz jest. To tu właśnie widzę cud. Prawie z niczego. Cząstka nas urosła do rozmiarów człowieka. I cudem jest, że onieśmiela nas dziś swoją dobrocią,  mądrością i bezgraniczną miłością. Karolina, Karla, Karlusia, Luśka-Trzylatka...

A.